abdullah akbay

Bugün Yusuf Aras’ı rutin kontrol için aile sağlığı merkezine götürdük. Numaramızı aldık, sıramızı bekliyoruz... Beklerken bir şey dikkatimi çekti. Bizim doktorumuzun ekranında yaklaşık yirmi kişilik bekleyen listesi v arken, diğer doktorların ekranında bir, bilemediniz iki, istisna zamanlarda üç kişilik bir liste oluşuyordu… Beklerken o iki, üç kişilik listelerin sırrını çözdüm. Diğer doktorların odasına girenler 3-5 dakikalık makul sürelerde çıkarken bizim doktorumuzun odasına giren çıkmak bilmiyordu. Haliyle liste uzadıkça uzuyordu. Uzun bir bekleyişten sonra sıra bize geldi. Bu arada diğer doktorlar işlerini bitirmiş yemeğe çıkmışlardı.  Bizim ufaklık tanımadığı kimselerle arasına genelde bir mesafe koyarken nedense doktorumuza kanı çabuk kaynadı. Doktor evirip çevirdikçe gülücükler saçıyor kendince bir şeyler anlatıyordu. Doktorumuz da ne kadar keyifli bir çocuk maşallah diyerek, seve seve tamamladı muayeneyi. Biz işimiz bitti diye çıkmaya hazırlanırken, nasıl olduğunu ...

Büyük işler başarmak için “bilgi-birikim, yetenek, istek-azim ve imkan” şartlarının bir araya gelmesi gerekir. Son zamanlarda büyük işler başaran iki insanımız dışında biz bu dört şartı bir araya getiremiyoruz bir türlü… Nobel Kimya ödülü sahibi gururumuz Aziz Sancar Türkiye’de olsa o ödülü alma şansına sahip olabilir miydi acaba!? Amerika’nın en büyük başarısı; dünyadaki Aziz Sancar gibi yetenekleri bünyesinde toplayıp onlara gerekli imkanı sunmasıdır.     Bir diğer örnek Selçuk Bayraktar. Türkiye ve Dünyanın önemli üniversitelerinde eğitim görüp insansız hava araçları üzerine yüksek lisans yapmasına rağmen babası makine imalatı konusunda üretim yapan bir fabrika sahibi olmayıp imkan sunmasa, ya da birkaç başarısız denemeden sonra “evlat yeter artık batıracak mısın sen bizi” dese, en iyi ihtimalle olağanüstü başarısını bir Amerikan firması adına sağlamış olacaktı. Peki ama biz yeteneklerimizi niçin değerlendiremiyoruz... Eğitim sektöründe danışmanlık yaparken...